Пад дубам камень,
быццам надмагільле...
На ім ні слова,
толькі жалуды
ляжаць сузор'ем
літары апошняй...
Магчыма, я...
Зь нябыту выйшла я,
каб напісаць
на камені
пад дубам
на белым аркушы –
ня страшна паміраць
там, дзе жывуць
дубы і камяні...
Там мудрасьць,
па якую ходзяць людзі.
|
|
